Ik respecteer je, maar ik kijk niet tegen je op.
Zo pak ik het tegenwoordig aan.
Dat was vroeger wel anders.
Vroeger dacht ik dat anderen beter wisten wat goed was voor mij dan ikzelf.
Gelukkig weet ik nu beter.
Want hoe meer ik stond afgesteld op de ander, des te minder hoorde ik mijn eigen stem.
Ik was er goed in om de ander op een voetstuk te plaatsen. Door schade en schande ben ik wijzer geworden.
Nu plaats ik niemand op een voetstuk. Ook mezelf niet.
Ik hou van leren van elkaar.
Als gelijkwaardige partners.
Zo werk ik ook in mijn coachingspraktijk.
Ik respecteer de wijsheid van de ander.
En we mogen verschillen van mening.
Ik vind dat waardevol om zo de onderlinge relatie te verdiepen, of om afstand tot elkaar te nemen.
Dat mag ook.
De afgelopen jaren hebben mij geleerd heel dicht bij mezelf te blijven. Vooral als het moeilijk wordt. Hierdoor hoor ik mijn innerlijke stem fluisteren: volg mij. Ik weet de weg.
Wat of wie bepaalt jouw richting?
Liefs, Annelies
Deze blog is tot stand gekomen zonder gebruik te maken van ChatGPT.
Alle inspiratie komt uit mijn eigen hoofd.